Een kind is nog in ontwikkeling én toch al een volwaardig persoon. Net zoals mannen en vrouw fysiek niet gelijk maar wel gelijkwaardige mensen zijn. Of iemand die net begint met het leren van een nieuwe taal niet een minder persoon is dan iemand die de taal al spreekt.
De maatschappij vraagt vaak het onmogelijke van kinderen. Kinderen moeten zich in de maatschappij regelmatig gedragen als volwassenen terwijl dit niet past bij hun ontwikkeling. Of ze worden niet serieus genomen in de maatschappij, ómdat ze nog in ontwikkeling zijn. Ze mogen er wel zijn, maar mogen daarbij liever niet zichzelf zijn. Dan wordt het wel lastig om dat zelfvertrouwen te ontwikkelen, dat we ze zo graag zouden meegeven. En kunnen we ons tegelijkertijd afvragen waarom er zoveel kinderen bij de jeugdzorg terecht komen.
De natuurlijke ontwikkeling van een kind en de verwachtingen die de maatschappij heeft over dat kind, ze sluiten nog lang niet altijd mooi op elkaar aan:
– Een jong kind slaapt van nature nog niet altijd de hele nacht door/ we willen graag dat kinderen doorslapen want ouders worden de volgende dag gewoon weer op hun werk verwacht.
– Een kind van twee kan nog geen uur stilzitten en stil zijn/ in een restaurant willen we graag dat een kind aan tafel blijft en stil is.
– Een jong kind kan zijn of haar emoties nog niet zelf reguleren/ Een ouder met een kind dat een woedeaanval krijgt in de supermarkt wordt raar aangekeken.
Wat nou als we als maatschappij de verantwoordelijkheid nemen voor de ontwikkeling van onze kinderen. En kinderen de ruimte geven om écht zichzelf te zijn en te ontdekken. Dan zouden we zomaar voor gelukkigere kinderen én ouders kunnen zorgen
