Als het ouders teveel wordt, lijkt het soms de enige oplossing dat het kind maar moet veranderen.
Gewoon maar eens moet leren doorslapen, stilzitten, emoties onder controle hebben, etc. Als dat je zelf niet lukt, moet je maar een coach inhuren, die leert het je wel. Klinkt ideaal en soms ook -tijdelijk- effectief. Maar zou er niet ook een oplossing bestaan waarbij veel meer rekening wordt gehouden met de natuurlijke ontwikkeling van een kind.
En wordt er niet onterecht naar het kind gewezen in het vinden van een oplossing?
Anderzijds, is het volgen van die natuurlijke ontwikkeling voor ouders soms pittig en onhoudbaar. Je wilt het wel allemaal goed door voor je kind, maar op gegeven moment weet je gewoon niet meer hoe, val je bijna om, of raak je steeds gefrustreerder.
Wordt er dan niet onterecht teveel druk gelegd op jou als ouder?
Na de kraamtijd moet je meteen weer aan het werk; want minder werken, klinkt leuk, maar door de huidige inflatie niet meer voor iedereen haalbaar. En dan hebben we het nog niet over de kinderopvang die een enorm duur product is geworden met bovendien lange wachtlijsten. Als ouders over een netwerk, van bijvoorbeeld opa’s en oma’s beschikken wordt dit regelmatig ingezet.
Mooie oplossing zou je denken, maar verschuif je hierbij de druk wel op de juiste plek?
Want wie zet je dan in op de dag dat je eigenlijk wel wat ontspanning zou kunnen gebruiken; wie zorgt er voor je kinderen als je een middagje weg wilt?
Want, nee, dat is géén luxe, of zou dat niet moeten zijn. Om een goede ouder te zijn heb je ook tijd voor jezelf nodig. Als je beter in je vel zit heb je vaak ook veel meer geduld met je kinderen, lukt je het ook beter om oprecht aandacht te geven aan je kind als je wel samen bent. Het gaat namelijk veel minder dan we denken om hoe vaak je je kind precies ziet, maar veel meer om of je er niet alleen fysiek, maar ook mentaal – met aandacht- bent op de momenten dat jullie samen zijn. Dát zijn de dingen die kinderen voelen, die ze onthouden.
Het probleem is dat er bij het vinden van een ‘oplossing’ op opvoeduitdagingen nou nooit eens verder wordt gekeken dan het kind, of de ouder. Dat we dan vrijwel nooit denken ‘misschien zouden we met z’n allen die ouders eens wat meer moeten ontlasten’; laten we als maatschappij zorgen voor een goede basis, zodat ouders soms ook even kunnen opladen.
Door deze druk op ouders en zo ook kinderen te verlagen, zetten we meteen stappen op het gebied van écht preventie van mentale problemen en de lange wachtlijsten voor de bijbehorende zorg.
En het belangrijkste: je zou als ouder nooit het gevoel moeten hebben gedwongen worden te kiezen, tussen een gelukkig kind of zelf een gelukkig mens zijn.
