Écht naar ze te luisteren; zonder in te vullen, het beter te weten
En vooral: zonder oordeel?
Moeten we als ouder dan niet iets minder luisteren naar de verwachtingen van anderen; de maatschappij, die buurvrouw, familie of vriendin?En vooral naar hoe als die ‘coaches’ ‘experts’ en ‘momflueners’ zeggen dat je het moet doen?
En iets meer naar je kind(eren) zelf.
Luisteren wat het te vertellen heeft. En verder te kijken dan de ‘volwassen bril’ die op zoek is naar de ‘volwassene woorden’
Maar kijken wat het allemaal nog meer te zeggen heeft.
Door middel van mimiek, emoties en gedrag.
Wat ze allemaal te zeggen hebben in hun eigen taal en woorden?
Kunnen we dan niet beter stoppen met elkaar vertellen ‘hoe het moet’. En elkaar goedbedoeld, maar toch ook onzeker maken, met ‘gouden tips’. We vragen heel vaak advies aan anderen, googelen en lezen ons suf om erachter te komen wat een kind nodig heeft.
Maar waarom vragen we het niet wat vaker aan een kind zelf? Ligt daar niet het begin van de oplossing?
In kinderen zien en behandelen als volwaardig persoon
Want nee, one-size-fits-all werkt ook voor opvoeden niet. Echt niet.
Als we kinderen echt willen helpen,
Moeten we dan als professionals niet eens wat zuiniger zijn met roepen dat we het weten. En elke keer weer, ieder uniek kind weer benaderen met een open blik. Observeren en leren wat dat kind nodig heeft.
En mogen ook influencers soms niet wat zuiniger zijn, met de impact die ze hebben. Door wat voor hun kind werkt te verkopen als ‘de waarheid’
Mogen we dan niet vaker nadenken of graag willen helpen, ook altijd de impact heeft die we willen? Zouden we dan ‘ervaringsdeskundige’ en ‘expert’ niet weer vaker als twee verschillende dingen gaan zien?
Want zou het niet mooi zijn als je als ouder wat minder ‘moet’ in de opvoeding. En weer mogen gaan ervaren wat ‘goed voelt’ voor jou en je kind?
Vol rust en in vertrouwen
Vanuit verbinding en je hart?
