Marije: ‘Ik had een pittige week. Ik was wat vaker alleen met de kindjes. Normaal proberen we alles zo gelijk mogelijk te verdelen, maar soms gaat dat gewoon niet. Als mijn man vervolgens thuis kwam en ging helpen wilde mijn peuter niets van hem weten. Bij alles schreeuwde ze: “Mama doen!”. Van schoenen aandoen tot tanden poetsen en van eten opscheppen tot haar neus afvegen. En als papa het toch deed was het huis te klein.’
Anouk: ‘Oja, zo’n periode hebben wij ook gehad. Maar dan andersom. In de kraamtijd bracht ik veel tijd door met de jongste. Onze peuter moest toen juist even helemaal niet van mij hebben.’
Marije: ‘Ja en dat is zo stom. Je wilt het graag samen doen, maar je wordt op zo’n moment bijna tegen elkaar uitgespeeld. Althans zo voelt het’.
Anouk: ‘Ja, het lastige is ook dat er in dit geval geen simpele oplossing is. Je kunt even afleiden, maar dat lost het probleem niet structureel op.’
Marije: ‘Ja ik probeer inderdaad vaak de focus te verleggen, door bijvoorbeeld te zeggen dat papa veel sterker is of haar aan het lachen te maken. Maar dat werkt maar tijdelijk’.
Anouk: ‘Ja klopt. Dit in het moment oplossen gaat eigenlijk niet. Je kind moet voelen dat papa er net zo goed voor haar is. Krijgt ze genoeg 1-op-1 tijd met haar vader?’
Marije: ‘Dat proberen we wel, maar in drukke weken schiet het er soms bij in’.
Anouk: ‘Het hoeft ook niet iets groots te zijn, een boekje lezen of samen met een bal spelen kan al helpen. Maar het klinkt ook een beetje alsof het jou frustreert?’
Marije: ‘Ja dat klopt wel, hulp is met twee kleine kinderen meer dan welkom. Maar als die hulp dan vervolgens afgewezen wordt door haar dan moet ik het alsnog doen. Terwijl ik soms ook even op adem wil komen dan, of even met de baby wil knuffelen’.
Anouk: ‘Ja en dat is misschien juist lastig voor haar. Misschien merkt ze dat je wat meer afstand creëert op zo’n moment. Wat duidelijkheid kan dan ook helpen. Loop bijvoorbeeld even weg met de baby naar een andere kamer of spreek uit dat papa nu even voor haar zorgt omdat jij iets anders gaat doen. Duidelijkheid is zo vaak de sleutel.’
Marije: ‘En als ze “Mama doen!” schreeuwt dus gewoon maar toegeven?
Anouk: ‘Dat is natuurlijk aan jou. Maar ik zou vooral kijken hoe je het structureel oplost. En misschien kun je haar vader er bij betrekken door te zeggen: zullen papa en mama het samen doen? Dan bied je al de opening voor hem.’
In Opvoedtwijfels bespreken Anouk en Marije elke week een twijfel. Anouk vanuit haar perspectief als pedagoog, en Marije tja, die twijfelt vaak. We beschrijven herkenbare situaties, bieden geen hapklare oplossingen maar zetten je wel aan het denken. Want twijfelen laat zien je dat je eigenlijk een hele goede moeder bent.
