Marije: ‘Ik ben de laatste tijd gesloopt als ik mijn tweejarige peuter naar bed heb gebracht. Het kost zo veel energie om haar in bed te krijgen. Ze lijkt het bedritueel steeds te willen rekken, nog één boekje, nog één kusje, licht aan, licht weer uit en oja, of ik haar knuffel nog even van beneden wil halen.’
Anouk: [lacht] ‘Het grenzen verkennen is duidelijk begonnen. Hier waren we op een gegeven moment ‘s avonds wel 2 uur bezig. Elke keer dat hij ruimte voelde pakte hij die. Bijvoorbeeld door steeds weer om papa en dan weer om mama te vragen.’
Marije: ‘Ja ik probeer wel echt duidelijk grenzen aan te geven. Maar als ik haar kamer verlaat en ze begint daarna te huilen dan vind ik het zó lastig om niet meteen terug te gaan.
Anouk: ‘Dat is ook logisch, je wilt haar een veilig gevoel geven. Maar tegelijkertijd is dit wel de manier waarop ze jouw grenzen aan het verkennen is. Dat wil niet zeggen dat je haar totaal moet negeren, maar het is wel goed om je daar van bewust te zijn.’
Marije: ‘Ja vooral die boekjes vormen nu echt een uitdaging. Dribbel, Rupsje Nooitgenoeg, de Gruffalo en dan vraagt ze daarna met haar allerliefste stemmetje: Mama, nog één boekje?’
Anouk: ‘Kinderen hebben vooral baat bij een duidelijk avondritueel. Hier hebben we er pas ook meer structuur in gebracht, waarbij we rekening hielden met de nabijheid die hij nodig heeft. Onder andere door hem bijvoorbeeld om en om naar bed te brengen en dat steeds aan te kondigen. Of in jouw geval kun je elke avond
hetzelfde aantal boekjes proberen. Kies bijvoorbeeld vanavond eens van te voren twee boekjes uit en laat het daar dan ook bij. Dan leert ze misschien dat het daarbij blijft, maar geef je haar wel de ruimte om te kiezen. Zo kom je ook een beetje tegemoet aan de behoefte aan autonomie die peuters zo sterk hebben. Dat heb je niet van vandaag op morgen voor elkaar, dat ritueel ontwikkelen kost tijd.’
Marije: ‘Goeie. En ik snap dat ik het tijd kost, maar ik vind het zo lastig wat ik in die tussentijd doe. Wat doe ik als ze bed blijft huilen. Het voelt niet goed om haar alleen te laten, maar ik wil haar ook niet leren dat ze haar zin krijgt als ze hard genoeg krijst.’
Anouk: ‘Kinderen vallen pas in slaap als ze zich veilig en rustig voelen, dus laten huilen werkt inderdaad vaak ook niet en tegen je gevoel in gaan al helemaal niet. Soms kan het helpen om terug te gaan en een ander alternatief aan te bieden. Door bijvoorbeeld aan te geven dat je geen boekje meer gaat lezen, maar dat ze wel nog een andere laatste vraag mag stellen. Een kus, of een knuffel of even lekker instoppen.’
Marije: ‘Vorige week vroeg ze of ik dan nog even Sinterklaas Kapoentje kon zingen. Het is bijna februari. Maar het hielp wel.’
Anouk: [lacht] ‘Ach, als het werkt’.
In Opvoedtwijfels bespreken Anouk en Marije elke week een twijfel. Anouk vanuit haar perspectief als pedagoog, en Marije tja, die twijfelt vaak. We beschrijven herkenbare situaties, bieden geen hapklare oplossingen maar zetten je wel aan het denken. Want twijfelen laat zien je dat je eigenlijk een hele goede moeder bent.
